Ik hoor het kloppen van mijn hart is gestaakt 
het deugt maar voor lanen en priëlen 
Ik val, een stuk lood heeft mijn borstkast geraakt 
ik denk nog, terwijl ik sterf met velen. 

Ik kom niet meer naar huis, deze keer. 
Ik ga, een ander is bereid. 
Voor ons was er geen tijd, geen tijd voor meer 
Maar de zonen, maar de zonen trekken ten strijd 

Iemand besloot: “Na mij de zondvloed” en schreed 
uit de loopgraaf als in een ravijn. 
De enige reden waarom ik dit deed 
was dat er nooit meer een vloed zou zijn. 

Ik sluit mijn ogen, een laatste keer 
en grijp de grond met gretigheid 
Voor ons was er geen tijd voor meer 
Maar de zonen trekken ten strijd. 

Wie volgt mij op, wie gaat mee bij de attaque? 
Wie loopt voorop naar die heil’ge brug? 
Ik wil graag: dat joch, nu nog te slap in het pak. 
Hij moet nog groeien met rechte rug 

Mijn mond geeft nog een glimlach weer. 
Ik zag, wie nu de aanval leidt 
Voor ons was er geen tijd voor meer 
Maar de zonen trekken ten strijd. 

Explosies verdoofden de klop van mijn hart 
Het slaat nog luid, het hield zich slechts in. 
Ook al lijkt het voorbij, er gaat iets van start 
want mijn einde is ook een begin 

Ik sluit mijn ogen, een laatste keer 
Ik ga, een ander is bereid. 
Voor ons was er geen tijd voor meer 
Maar de zonen trekken ten strijd.