Ik lach snikkend alsof ik voor de gekromde spiegel sta.
Het is blijkbaar een iemands gekke grap.
Hier zijn er hoeken van de neuzen en ook de grijns tot aan de oren
zoals die zijn op het Venetiaanse Carnaval!

Ik word omringd, gegrepen
en meegesleurd in dans
Het is zo dat mijn normaal gezicht blijkbaar
door iedereen met maske is verward.

Petarden, confetti - Toch is het anders
De masken kijken naar mij verwijtend.
Ze schreeuwen dat ik weer uit de mate val
En dat ik op de voeten van de partners trap.

Wat moet ik doen - snel rennen zoals ik kan?
Of moet blijven verder feesten?
Ik hoop dat menselijke gezichten zich schuilen
achter de masken van de beesten.

Ieder heeft een mask of heeft hij pruik.
De enne komt uit een sprookje de andere uit een literatuur verhaal.
De buurman van mijn links is droevig Arlekin,
de ander is een beul en elke derde is verkleed als dwaas.

De enne tracht zichzelf mooie maken
De andere - verbergt gezicht om onbekend te blijven.
Er is ook iemand tussen hen
die kan niet zijn gezicht van duidelijke mask onderscheiden.

Ik doe er lachend mee aan de dans.
Toch voel ik me onrustig onder masken.
Het kan toch zijn dat iemand de mask van de beul leuk gaat
vinden dat hij die nooit eraf zou willen hallen.

Het Arlekin kan plotseling voor eeuwig verdrietig worden
en zal van het verdriet op zijn gezicht bewonderen.
Wat zou het zijn als de dwaas zijn dwaze uiterlijk
zou op zijn gewoon gezicht vergeten?

Hoe zou je toch het juiste gezicht niet missen?
Hoe kan ik eerlijker van ander onderscheiden?
Want ieder is geleerd zich te vermommen om
zijn eigene gezicht van stoten tegen stenen te voorkomen

Het geheim van de masken heb ik eindelijk door.
Ik ben er zeker van dat mijn conclusie juist is.
Dat masken van de onverschilligheid bij sommigen
zijn de bescherming tegen verdiende klappen.