Tak po naszemu licząc, piliśmy niedużo, Sierioza, prawda? I ty powtórzysz! I jeśli wódki z trocin się nie kręci, To cóż nam było z tych butelek pięciu! A drugą piliśmy za lady ciemnym kątem I to afery całej byt początek. A potem skwer, gdzie grzybek dla dzieciątek, I film się urwał, bo się w chmiel zaplątał. Z butelki piłem bez zagrychy i zoczony Więc byłem już, jak to szkło - zamglony! A gdy w karetkę ktoś nas wsadził chytrze Na każdy ryj w nas było już po litrze. Trzeciego, prawda, myśmy siłą pić zmusili I tu nasz błąd, toż wychlano tyle! A żeśmy okulary mu rozbili, To przecież winę - myśmy winem zmyli. Towarzysz pierwszy kazał, byśmy zaprzestali: “Rozejdźcie się, dosyć już skandali!” Na “rozejść się” - natychmiast się zgodziłem, Rozeszłam się wnet i rozchodziłem. Lecz jeślim kogoś złajać miał, ukarzcie srogo, No, ależ skąd, przecież wiesz, Sierioga! A że upadłem - w głowie się mąciło, A krzycząc już bez przytomności byłem. Pozwólcie teraz kilka słów bez protokołu: A czegóż uczy nas rodzina, dom i szkoła? - Że życie ma ukarać takich srogo. Tu się zgadzamy, czyż nie tak, Sierioga?! On powie także, gdy mu wyjdą chmielne pary: Niech życie sądzi, wyznacza kary. Więc nas odpuśćcie, po co want kinfmiy. Daremny trud - toż życie sadzi potem! Wy się nie dziwcie, ze tak kiwa się Sierioża, On wciąż kapuje, zrozumieć może, A że wciąż milczy - to już od wzruszenia, Od rozczulenia i od przejaśnienia! Nie zabierajcie, ludzie, w domu płaczą dzieci! Miedwiedki, Chimki - to daleko przecież! A zresztą, już autobus tam nie chodzi, Taksówka, metro? - jest, lecz nie na co dzień. Przyjemnie jednak, ze nas tu szanują władze. Patrz, tu podwiozą, a tam znów posadzą, Rozbudzi nas nie kogut: “Kukaręku”. Podniesie nas sam kapral jak człowiekow! Z muzyką odprowadzą nas, gdy się prześpimy, Znajdziemy grosz, więc wnet się podchmielimy! A jednak, bracie, trudna nasza droga! Ech ty, biedaku! Cóż, śpij, Sierioga!
© Aleksander Śnieżko. Tłumaczenie, 2013