Што за дом прыціх?
Цёмны, як барак
На сямі ліхіх
прадзімных вятрах...

Скрушна вокнамі
паглядае ў лог,
А варотамі -
да крыжа дарог.

Ох, стаміўся я, жах! Але коней распрог.
Гэй, жывы хто тут ёсць? Падыйдзі, памажы!
Цішыня... Толькі цень мільгануў за парог,
Ды сцярвятнік спусціўся, бліжэй закружыў.

Той самотны дом -
быццам бы шынок.
Што за людзі ў ём?
Стукнуць пад шумок?

Не збярэш касцей -
госць няпрошаны!
Абразы ў куце
скасабочаны.

І гамонка пайшла, бы загуў авадзень,
Нехта песню стагнаў і гітару кілзаў.
І прыпадачны ёлуп, дурны ліхадзей
Мне цішком з-пад абруса лязо паказаў...

Хто адкажа мне,
што за дом хмурны?
І чаму ў імгле,
як барак чумны?

Ці ліхтар патух,
ветрам выдзьмуўся?
Ці смяяцца тут
развучыліся?

Дзверы насцеж, а душы - як хто ўмураваў!
Дзе тут хто гаспадар? Напаіў бы віном!
А ў адказ мне: "Ты дзе доўга так вандраваў,
Што забыў пра людзей? Мы заўжды так жывём!

Траўкай душымся,
век на шчаўі мы...
Скіслі душамі,
запрышчавелі...

Ды яшчэ віном
пацяшаліся,
Спусташалі дом
ды спрачаліся!.."

Коней я затаміў - ад ваўкоў уцякаў!
Пакажыце мне дом са святлом ад лампад.
Пакажыце мне месца, якое шукаў,
Дзе пяюць, а не стогнуць, дзе ў квецені сад!

"Гэткіх дзіўных хат
не шукалі мы,
Жыць у прыцемках
прывыкалі мы.

І спрадвеку мы
ў зле без роздуму
Пад іконамі,
што ў куродыме..."

І з смуроду, дзе коса іконы вісяць,
Я, на злом галавы, гнаў праз муць-каламуць,
Куды коні нясуць, куды вочы глядзяць,
І дзе людзі жывуць, і як людзі жывуць!

Колькі мінула,
колькі згінула!..
Мяне кідала,
не дакінула...

Можа, спеў пра вас
ды няўмела я?
Очи чёрные,
скатерть белая!..