Падпяразана жалобай стужак,
Пагрузілася ў маўчанне Масква,
Глыбокая яе скруха пра правадыра,
Сэрца болем сціскае нуда.

Я іду сярод струменя людзей,
Гора сэрца скавала маё,
Я іду, каб зірнуць поскорей
На правадыра дарагога чало...

Паліць вочы мае страшны агонь,
І не веру я чорнай бядзе,
Душаць грудзі несуцішны стогн,
Плача сэрца пра мудрага правадыра.

Разліваецца жалобны марш,
Енчаць скрыпкі і енчаць сэрцы,
Я ў труны клянуся не забыцца
Дарагога правадыра і бацькі.

Я клянуся: буду ў нагу ісці
З дружнай, дужай і братэрскай сям’ёй,
Буду светлы сцяг несці,
Што ўручыў ты нам, Сталін роднай.

У гэтыя журботна-цяжкія дні
Паклянуся ў магілы тваёй
Не літаваць маладых сваіх сіл
Для вялікай Айчыны маёй.

Імя Сталін у стагоддзях будзе жыць,
Будзе лунаць яно над зямлёй,
Імя Сталін нам будзе свяціць
Вечным сонцам і вечнай зоркай.