Ў гэтым баі вораг лез напралом
Пляже ўсё без разбору,
А з небасхілу халодным дажджом
Падалі зоры.

Зноў праляцела, і я загадаў
Выйсці жывым з сутычкі, -
Так неабачліва лёс свой звязаў
Я з тою знічкай.

Мне падалося: смерць абміне,
Час не прабіў памерці.
Зорка з нябёс ўзляцела - і мне
Проста пад сэрца.

Трасеры рэзалі ноч да ідна,
Кроў залівала гоні,
І пакацілася зорка аднак
Вам на пагоны.

Іх у нябёсах - як феерверк,
Хопяць усім на ваз гакам.
Калі б не насмерць - насіл бы цяпер
Зорку на фраку.

Я б тую зорку даў патрымаць
Сыну на шчасце...
Толькі вісіць яна ў небе дарма -
Некуды ўпасці.