Ўсё ня так, а здаецца, усё, як заўжды: Той жа дзень у блакітным тумане, Тыя жа лес і паветра, і плёскат вады - Толькі ён не вярнуўся з заданьня. З ім ніколі ўначы не хацелася спаць, Мы спрачаліся зь ім да сьвітаньня. Мне цяпер яго толькі не стала хапаць, Калі ён не вярнуўся з заданьня. Не да месца маўчаў ён, ня ў такт падпяваў, Не любіў гаварыць пра каханьне. Сумаваць не даваў, сам на золку ўставаў, А цяпер - не вярнуўся з заданьня. Голле стукне ў вакно - мне здаецца, што ён, Я дагэтуль чакаю вяртаньня. Для мяне нібы ветрам задзьмула агонь, Калі ён не вярнуўся з заданьня. Зноў вясна, так, што хочацца неба абняць. Я змагацца з пачуцьцем ня ў стане. «Слухай, дай прыпаліць!» - а ў адказ цішыня... Сябра мой не вярнуўся з заданьня. Нашы мёртвыя нас не пакінуць ў бядзе, Яны вартай нябачнай паўстануць. Адбіваецца лес у блакітнай вадзе, Дрэў шыхты, быццам сінія здані. Нам і месца ў зямлянцы хапала адной. Усьміхалася двум гэта раньне. Ўсё цяпер - аднаму. Ды здаецца парой, Гэта я не вярнуўся з заданьня.
© Георгій Станкевіч. Пераклад, 2009