Արշա|ույսը, ոնց ածե|ի, ցպաց, զարկեց մեր աչքերին. Կախարդական սեգսւմի պես հրահանները բացվեցին. Հրաձիգներն հայցւնվեցին, հենց որ նրանց ես հիշեցի. Ու ճպուռներ թռան հսկա՝ թոշնած գետի այն եզերքից. Խրախճանքը սկիզբ առավ զույգ ձեռքերով միանգամից։ Ներս քաշեցինք ժանիքներս, վարի վրա րնկանք իսկույն. Եվ անգամ նա, նա՛ որ ճապուկ միշտ պարանից դուրս Էր պրծնում. Թաթերի նուրբ բարձիկներով գգում վտսերր դավադիր. Նա, ում հեզւքից վազքի պահին նույնիսկ գնդակր չէր հասնի. Նույնպես խրտնեց. մարեց ահից, խեդճ ու անուժ ընկավ կոդքի։ ՚Որ գայփրին կյանքր ժպտա, չեմ լսե| ես դեռ երբեւէ, Իզուր ենք մեր միակ սերր ընդմիշցւ նրան մենք նիվոել: Ահա մահը, որ անի լայն, գեդեցիկ ու ահեո երախ Եվ ամրապինդ, միշտ դիմացկան, հավերժորեն սուր ատամներ։ Ժպտանք, ուրեմն թշնաման քմծիծադով մեր գայյային. Չեն քոթակել դեռ շներին,մեր դեմ նրանք դեռ ոխ չունեն։ Սակայն թանձր արյամբ դաջված ձյունի վրա այԱ դաշտային Ահա մեր գիրն Է երեւում. «Այսահետեւ մենք գայլեր չենք»: Սոդում Էինք՝ շնավարի մեր պոչերը թաքցեե|ով, ՝ ՚ Մռութներս տագնապահար դեպի երկինք կարկառելով. Կամ երկնային պատիժ Է սա մեր գ|խներին վերից թափվում, Կամ աշխարհի վերջն Է արդեն, ուղեղի տենդ ու խանգարում... ՉԷ՛, երկաթե ճպուռներից Էին այդպես մեգ մահ բերում։ Շաղախվեցինք արյամբ լրիվ՝ կապարե թեժ անձլւեփ դւակ Ու հաշզւվեցինք՝ որոշե|ով. ահա եւ մեր վերջը գտանք։ Մեր վարի տակ վտակներով հսկվում էր ձյանը կարմրած։ Ոչ թե Աստված, մարդն սկսեց սպանդը այս համատարած. Թռչողներին՝ հենց ճախրի մեջ, փախչողներին՝ վազքի փրված։ Որսաշնե՛ր՝ թոկի սովոր, գար մի՛ կպեք իմ ոհմակին. Արդար կռվում, հո |ավ գիփեք հաղթողը միշփ մենք ենք եղել: Գայ|ե՚ր ենք մենք եւ դժգոհ չենք լա՛վն է կյանքը մեր գայլային։ Շնե՛ր եք դուք ա շան նման պրտի գտնեք վախճանը ձեր։ Ժպտանք, ուրեմն, թշնամուն քմծիծադով մեր գայլային, Որ մեր մասին ամեն փեսակ հերյուրանքներն ընդմիշփ լոևն։ Սակայն թանձր արյամբ դաջված ձյունի վրա այս դաշփային Ահա մեր գիրն է ընդգծվում. «Այսուհետեւ մենք գայ|եր չենք»: Դեպի անտառ, ոմանց գուցե կարողանամ ես պահպանել։ Դեպի անտառ, գայ|եր. վազքում հեշտ չէ այնքան ձեգ սպասել: Դուրս պրծացրեք գլուխներդ, փրկեք կյանքը լսսկոտների Ես առաջ եմ նետվում՝ հարբած հայացքի տակ որսկանների Ու մոլորյւպ հոգիները ոգեկոչում ընկածների։ Ովքեր ողջ են, թավտվ անցան ու այն ափին կորան վազքով։ Ո՞ւմ եմ ես պետք այսպես մենակ։ Ոչի՛նչ անել ես չեմ կարող։ Չեն ենթարկվում աչքերս արդեն, հոտառությունս եմ կորցրել... Ո՞ւր եք, գայլեր, անտառային դուք երբեմնի գիշատիչներ. Ո՞ւր ես արդյոք դու դեղնաչյա հպարտ իմ ցեղ: Ապրում եմ ես, բայց ինձ հիմա գազաններ են շրջաս|սսրում, Ռրոնք կյանքում գեթ մի անգամ գայլային կանչ չեն որսացել։ Այս շները մեգ հեռավոր ագգակիցներ են համարվում. Սակայն նրանց մի ժամանակ մենք որսացու ենք համարել։ Էհ, ժպփամ եմ ես թշնամուն քմծիծաղով իմ գայլային. Մերկացնելով սպոսմներիս բեկորները՝ փփած արդեն։ Սակայ թանձր արյամյ՝ ւյաջված ձյուեի վրա այս դաշփակն Ալպեն հալչում Ւ. գիրը մեր. «Այսահեզւեւ մենք գայլեր չենք:
© Լեոն Բլբուլյան. Կազմեց. Թարգմանություն, 1997