Կորցնում եմ հավատս անկեղծ, Ցավում մեր ՍՍՀՄ-ի համար, Շքանշանը Նասերից վերցրեք, Չի գափս Նասերին հարմար։ Կարելի է նույնիսկ ամբիոնից մեր բրվել, Նվերներ շռայլել աջ ու ձախ, Նասերին մեր եղբայրն անվանել, Բայց նրան Հերոսի կոպո՞ւմ տալ... Երկրռւմ ինչո՞ւ է ոսկին պակասում, Տականքներ, ցրեցիք, ում ասես, Լավն էն էր՝ տայիք պատերազմում, Իսկ Նասերներն հետո կներեին մեզ։
© Հովհաննես Սարոյանի. Թարգմանություն, 2007