Wierzę, że gwiazda nasza świecić chce, Chociaż od dawna dbamy o nią mało, Lecz gdy nasz pociąg wykoleił się, To dzięki Bogu nic nam się nie stało. Pod ciężarówkę nasz samochód wpadł, Ale na szczęście znów uszliśmy z życiem, Widać za ciasny nie był dla nas świat, Widać oglądać nie chciał nas Stworzyciel. Było sporo i burz i katastrof, Ale razem trzymało nas coś, - Tobie nigdy nadziei nie brakło, Ja wierzyłem we wspólny nasz los. I nawet teraz, gdy lecimy gdzieś, Choć samoloty niezbyt pewne mamy, - Silnik liryczną dla nas śpiewa pieśń, Młody kapitan nas zostawia samych. Moskwa, czy Paryż, Kijów, cały świat, Zawsze samolot cało nas dowozi, A zresztą choćby i do morza wpadł, Gdy jesteś przy mnie, to nam nic nie grozi! I choć stale straszyli nas ludzie, Bóg wie czemu życzyli nam źle, - Ja wiedziałem: gdy wszystkich coś zgubi, Nic nie stanie się tobie i mnie. Stać mnie na wiele, więc nie będzie źle, Zwykły śmiertelnik tyle siły nie ma, - Jeśli odlecisz, to zatrzymam cię - I na Tahiti znów wylądujemy. Żadna choroba nie pokona nas, Bo choćby nawet nam groziła śmiercią, To utopimy groźby jeszcze raz We łzach rozpaczy i pijanych jękach. I niech nawet w słonecznym Paryżu Z wszystkich okien posypie się szkło, Niech się groźba zagłady przybliży, - Przeżyjemy we dwójkę i to!
© Marlena Zimna. Tłumaczenie, 2014