Razu pewnego patrycjusze
Zebrali się przy Kapitolu,
By ploteczkami się podzielić
I wypić trochę dla humoru.

Gdy gawędzili pijąc winko
Marka z poważaniem słuchali:
„Piję bo życie mu obrzydło” -
W kółko na żonę swą się żalił.

Tu pod kolumnadą dorycką
Wyrzucał z siebie co go gryzie:
„Ja z mą szanowną małżonką
Rozwiodę się nim zima przyjdzie.”

Ona się włóczy z poetami,
Nie widzi życia bez aktorów.
Mogłaby też bez chwili przerwy
Patrzeć na walki gladiatorów.

A ja się pytam. Gdzie kultura?
Niedługo będę histerykiem.
Ona się szasta jak ta furia
Przekabacona przez siostrzyczkę.

Ciągle coś bredzą po próżnicy,
A ja chcę wieść żywot dostojny.
Śmieją się ze mnie niewolnicy,
Na wojnę iść? Gdy nie ma wojny.

Przyjdzie naruszyć mi tradycję,
Nie sprawię ja się z obydwoma.
Na dno już idę, patrycjusze,
Z plebejuszkami rzecz skończona.

Dom w Persji jej zostawię chętnie,
Niech weźmie siostrę, tę megierę.
Za ojca szlachetne sestercje
Zafunduję sobie heterę.

Hetera ma być jak ta przystań,
Nie będzie jak tamta szalała.
Może i ciut być lekkomyślna,
Ale rodzinka ma być z dala.

Do zdrowia wrócę bez boleści,
I cug porzucę bez namysłu,
I patrycjusze się rozeszli,
Zazdroszcząc Markowi pomysłu.