Δε μου αρέσει το μοιραίο τέλος,
Δεν πρόκειται ζωή να βαρεθώ.
Δεν αγαπώ τις άγονες ημέρες
Εάν δε μ’ έρχεται να τραγουδώ.

Αντιπαθώ αναίδεια κεφάτη
Και όταν χαίρονται προσποιητά,
Και όταν ξένος την επιστολή μου
Με περιέργεια κρυφοκοιτά.

Με ενοχλεί τη φράση μου να κόβει
Ένας ανίδεος και αμαθής.
Αντιπαθώ όταν στην πλάτη ρίχνουν,
Κ’ όταν πυροβολούν εξ επαφής.

Δυσαρεστώ από την ατολμία,
Σιχαίνομαι από το ψεύτικο φιλί.
Όταν διαρκώς ανάτριχα χαϊδεύουν
Κ’ όταν το σίδερο με το γυαλί.

Με εκνευρίζει σιγουριά χορτάτη
Και τα καμώματα σιωπηρά.
Μισώ οπότε η τιμή ξεχνιέται
Με τα διλήμματα οδυνηρά.

Δε μου αρέσουν τα φτερά σπασμένα,
Δεν έχω οίκτο και αγανακτώ.
Δε δέχομαι τη βία, τη μη βία,
Ενώ πικραίνομαι για τον Χριστό.

Μισώ τον εαυτό μου όταν τρέμω,
Οργίζομαι όταν μικρούς χτυπούν,
Με ενοχλεί η θλίψη-επισκέπτης,
Επίσης όταν τον πόνο προκαλούν.

Δεν αγαπώ αρένες και οθόνες
Εκεί την έμπνευση κάνουν ρευστό.
Όλα αυτά και τώρα και στο μέλλον
Δεν πρόκειται να τα δεχτώ.