Δε μου αρέσει το μοιραίο τέλος
Κι απ’ τη ζωή δεν κουράζομαι ποτέ,
Δε μου αρέσει η κάθε εποχή του έτους,
Όταν χαρούμενα τραγούδια δεν σιγοτραγουδώ.

Δεν αγαπώ τον κυνισμό ψυχρό,
Στον θαυμασμό δεν έχω πίστη, και ακόμα,
Όταν ο ξένος το γράμμα μου διαβάζει
Πίσ’ απ’ την πλάτη μου κρυφοκοιτάζοντας.

Δε μου αρέσει, οπότε το ολόκληρο μοιράζουν,
Ή όταν με διακόπτουν απότομα.
Δε μου αρέσει όταν στη πλάτη ρίχνουν,
Επίσης, είμαι κατά τον πυροβολισμών εξ επαφής.

Μισώ την συκοφάντηση με μορφή εκδοχής,
Της αμφιβολίας το σκουλήκι, το δηλητήριο των επαίνων,
Ή όταν πάντα σε χαϊδεύουν ανάτριχα,
Ή όταν το σίδερο πάνω απ’ το γυαλί.

Δε μου αρέσει η βεβαιότητα η χορτασμένη,
Καλύτερα το φρένο να χαλάσει,
Δυσαρεστώ πως η έννοια τιμή ξεχάστηκε,
Ενώ μπήκε σε χρήση με καλή τιμή η διαβολή.

Οπότε βλέπω φτερά σπασμένα
Δεν έχω ευσπλαχνία και αγανακτώ.
Δε μου αρέσει η βία, ούτε η μη βία,
Οικτίρω μόνο τον σταυρωμένο τον Χριστό.

Μισώ τον εαυτό μου, όταν καμιά φορά δειλιάζω,
Δυσαρεστώ όταν χτυπούν τους αθώους.
Δε μου αρέσει, όταν τη μύτη τους χώνουν στην ψυχή μου,
Και όταν οι βλάκες μου βάζουνε μυαλό.

Δε μου αρέσουν οι σκηνές και οι οθόνες,
Εκεί την έμπνευση αλλάζουν με ευρώ.
Αν και στο μέλλων θα προκύψουν αλλαγές μεγάλες
Ξέρω, δεν πρόκειται όλα αυτά να μου αρέσουν.