Βιάσου! Ξερακιανός γυπαετός στριφογυρίζει,
Ο μαύρος ουρανός, μας απειλεί, ίσως...
Ακούς πως η γη απ’ τον πόνο μουγκρίζει;
Βλέπεις, στους αγρούς η ομίχλη πρήζει;
Εκεί η δρόσος βράζει απ’ το μίσος.

Μίσος μες στα μπουμπούκια ωριμάζει,
Στον αέρα το μίσος διαρρέει,
Σαν ιδρώτας μες στο δέρμα μας στάζει
Και τα μυαλά μας καίει.

Κοίτα, τρώει τα πάντα η σκουριά βουβή
Και στο μίσος βουλιάζει η χώρα σαν νήσος.
Το κακό επιβάλλει την τάξη στη γη στραβή,
Η απόγνωση χτυπιέται σαν πουλί στο κλουβί
Και καλπάζει η καρδιά από το μίσος.

Το μίσος για ψυχές τον νέων, τοξίνη.
Το μίσος ξεχειλίζει σαν ποτάμι έξω φρενών.
Το μίσος διψάει και θέλει να πίνει
Το αίμα των εχθρών.

Ίσως ήμαστε του μίσος το τρόπαιο σαχλό,
Μα η κακία δεν είναι το πιο δεινό.
Το μίσος μας δεν είναι τυφλό.
Ο κρύος άνεμος δροσίζει το φλογερό μυαλό.
Είναι το μίσος μας δίκαιο κι αληθινό!

Το μίσος, σαν με χαλάζι κυκλώνας.
Το μίσος με την οργή συζεί,
Αλλά το μίσος το ευγενικό, το δικό μας,
Δίπλα στην αγάπη ζει!