Με το μυαλό σου; Ή με την οχλοβοή;
Φτωχή η επιλογή και σημαδεμένη.
Μας καταδίκασαν στην αργή ζωή,
Για σιγουριά, μαζί της είμαστε αλυσοδεμένοι.

Μερικοί πίστεψαν στα πλακάτ και τις πινακίδες,
Πίστεψαν απερίσκεπτα, μπερδεμένοι.
Μα είν’ αυτή ζωή, όταν με αλυσίδες;
Και μήπως εκλογή είναι αυτή, όταν δεμένοι.

Η αβάσταχτη ζωή τη ζωή μας κλέβει,
Με δόλιους τρόπους, καταρατούς:
Από τους άγνωστους ο θάνατος πις’ απ’ την πέτρα ενεδρεύει,
Και από πίσω θάνατος, αλλά απ’ τους γνωστούς.

Η ψυχή μας μούδιασε απ’ το έργο χαμάλικο,
Κι εμείς σιωπηλοί, σαν να πήραμε αναισθητικό.
Πίσω από του porsche το παρμπρίζ το βρόμικο
Χαζεύει το αφεντικό με χαμόγελο κοροϊδευτικό.

Αν καταφέρναμε να πετάμε τα δεσμά στο γκρεμό,
Τότε θα είχαμε ροκανίσει το λαιμό,
Εκείνου που σκαρφίστηκε ν’ αλυσοδένει
Εμάς στη ζωή ψεύτικη, ενώ παινεμένη.

Γιατί περιμένουμε την ελευθερία απ’ τον αγιοβασίλη;
Μήπως είμαστε ένα πόπολο εκφυλισμένο;
Γιατί χτυπάμε του παραδείσου την πύλη,
Με της γροθιάς τα κοκαλάκια πάνω στο σφυρηλατημένο;

Μας είπανε πώς να επιζήσουμε βιασμένοι,
Μας είπανε και την τιμή της συνεργασίας;
Στην μακρόχρονη ζωή είμαστε καταδικασμένοι,
Δια μέσου ενοχής, του αίσχους και της προδοσίας.

Όμως αξίζει η ζωή τέτοια τιμή!
Όχι! Στη ζωή δεν χωράει η δουλοπρέπεια!
Απομακρύνοντας απ’ την ακήρυχτη αυτογενοκτονία
Ίσως μπορείς να πεθαίνεις με αξιοπρέπεια.

Σιχαινόμαστε την ιδέα σας την σωφρονιστική,
Εστίες πάνω στη σαπίλα δε θα φωλέψουμε!
Δεν θα πεθαίνουμε απ’ τη ζωή τη βασανιστική,
Καλύτερα με θάνατο βέβαιο θα ξαναζωντανέψουμε!