Βιάσου - γρίφος λεπτός πάνω απ’ τη χώρα στροβιλίζεται!
Στο δάσος - το σπιτικό σου - η άνοιξη ανήγγειλε!
Ακούς - τρέμει η γη πνιχτά από τα πόδια κάτω;
Βλέπεις - ομίχλη πυκνή σκεπάζει τα χωριάφια;
Είν’ οι δροσοσταλιές που απ’ το μίσος βράζουν!

Το μίσος - σε γεμάτα βαρέλια βασανίζεται,
Το μίσος - μέσα μας βράζει κρυφά,
Το μίσος - μετά μέσα απ’ το δέρμα περνάει,
Στα μυαλά μας βάζει φωτιά!

Δες - κόκκινοι λεκέδες στο ποτάμι, -
Το κακό αποφάσισε τάξη στη χώρα να βάλει.
Οι λαβές των σπαθιών στα χέρια παγώνουν,
Κι η απόγνωση χτυπιέται σα πουλί, στο βλέφαρο,
Κι η καρδιά με μίσος πλημμυρίζει!

Το μίσος - των νέων παραμορφώνει τις μορφές,
Το μίσος - έρχεται από τις ακτές,
Το μίσος - διψά και θέλει να ξεδιψάσει
Με το μαύρο αίμα των εχθρών!

Ναι, το μίσος μας έχει αιχμαλωτίσει,
Μα η κακία δεν θα μας λεφτερώσει.
Το μισός μας μηδέ τυφλό μηδέ μαύρο είναι, -
Αγέρι δροσερό τα δάκρυα θα στεγνώσει,
Του δίκαιου του μίσους, του αυθεντικού.

Το μίσος - πιες ένα γεμάτο ποτήρι!
Το μίσος - θέλει διέξοδο, βγες!
Το μίσος το δικό μας, το ευγενικό
Μαζί με την αγάπη συμβιώνει.