Το μοιραίο τέλος δεν μ’ αρέσει
Η ζωή ποτέ δεν θα με κουράσει.
Καμιά εποχή του χρόνου δεν μ’ αρέσει
Αν τραγούδια χαρούμενα δε τραγουδώ.

Ο ψυχρός κυνισμός δεν μ’ αρέσει,
Στην έκταση δεν πιστεύω κι ακόμη -
Όταν ξένος τα γράμματα μου διαβάσει,
Κοιτάζοντας πίσω απ’ τον ώμου μου κρυφά.

Τα μισερά τα λόγια δεν μ’ αρέσουν
Να με διακόπτουν δεν μ’ αρέσει
Να πυροβολούν στην πλάτη δεν μ’ αρέσει
Μα ούτε και στο μέτωπο να πυροβολούν

Τα κουτσομπολιά μισώ εν είδη εκδοχών,
Αμφιβολίες σκουληκιών, γδαρσίματα αγκαθιών,
Είτε χαϊδεύοντας συνέχεια ανάτριχα
Είτε με σίδερο χτυπώντας το γυαλί.

Η χορτάτη αυτοπεποίθηση δεν μ’ αρέσει,
Καλύτερα να σπάσουνε τα φρένα.
Θυμώνω τη λέξη «τιμή» σα ξεχνούν
Και σε προσβάλλουν φανερά.

Σπασμένα όταν βλέπω φτερά,
Δε νιώθω λύπη - κι είναι απλά:
Η βία και η αδυναμία δεν μ’ αρέσουν
Τον σταυρωμένο μόνο το Χριστό συμπονώ.

Τον εαυτό μου δεν αγαπώ όταν δειλιάζει,
Δεν ανέχομαι αθώους ανθρώπους να χτυπούν
Σαν στη ψυχή μου ορμούν δεν μ’ αρέσει
Ιδίως σαν τη φτύνουν φανερά.

Τα ιπποδρόμια κι οι αρένες δεν μ’ αρέσουν
Σ’ αυτά το εκατομμύριο με ένα ρούβλι ανταλλάσσουν.
Στο μέλλον έρχονται μεγάλες αλλαγές -
Κι αυτό ποτέ δεν θα το αγαπήσω!