Μα τώρα σ’ αγαπώ,
Όχι κρυφά μα φανερά.
Όχι «μετά» μα ούτε και «πριν» Μεσ’ τις αχτίδες σου θε’ να καώ.
Γελώντας, κλαίγοντας Μα τώρα σ’ αγαπώ,
Στο παρελθόν δεν θέλω Και στο μέλλον δεν ξέρω.

Στον παρατατικό «αγαπούσα» -
Πιο πένθιμα κι από το μνήμα, -
Χωρίς φτερά, δεμένη χειροπόδαρα μέσα μου η τρυφερότητα,
Και όπως είπε ο ποιητής των ποιητών:
«Σας αγάπησα, η αγάπη μπορεί να υπάρξει...»

Έτσι λένε σ’ αυτόν που παρατούν, στον μαραμένο -
Και έχει οίκτο αυτό και συγκατάβαση
Σαν τον ριγμένο από τον θρόνο βασιλιά.
Έχει και λύπη γι’ αυτά που ‘φύγαν,
Προσδοκίες που ‘χάσαν την ορμή τους,
Και δυσπιστία στο «σ’ αγαπώ».

Μα τώρα σ’ αγαπώ
Χωρίς μέτρο και απώλειες,
Ο αιώνας μου ορθός - Τις φλέβες μου δεν κόβω!
Στο χρόνο, στη διάρκεια, στο τώρα,
Με το παρελθόν δε ζω και για το μέλλον αδιαφορώ.

Μα θα ‘ρθω να σε βρω Περπατώντας στο ποτάμι ή κολυμπώντας
Ακόμη κι το κεφάλι μου το κόψουν!
Μ’ αλυσίδες στα πόδια και μπάλες σιδερένιες.
Εσύ μόνο το λάθος να μην κάνεις
Μετά το «σ’ αγαπώ» το «θα» να βάλεις.

Πονάει πολύ τούτο το «θα», Όσο παράξενο κι αν είναι,
Η τελευταία υπογραφή, λαγούμι
Οπισθοχώρησης, καβάντζα,
Άχρωμο δηλητήριο στου ποτηριού τον πάτο.
Χαστούκι δίνω στο παρόν -
Αν έχει αμφιβολία πως τώρα σ’ αγαπώ.

Όνειρο βλέπω γαλλικό
με χρόνο περισσό
όπου στο μέλλον όχι έτσι, στο παρελθόν αλλιώς.
Στον στύλο καρφωμένος της ντροπής
Στης γλώσσας την μεθόριο σταματημένος.

Αχ, αυτή η γλωσσική διαφορά.
Δεν είναι δα η καταστροφή.
Μα εμείς οι δυο διέξοδο θα βρούμε.
Δύσκολες οι εποχές που σ’ αγαπώ -
Του μέλλοντος, του παρελθόντος.