Nα το, να το -
Των ψυχών μας το βάθος,
Δυο καρδιές σαν μια, πλέουν σ’ αυτό -
Μέχρι να κλείσει η κουρτίνα το παράθυρο.

Το παρελθόν μας ας σκάβουν άνθρωποι παράξενοι,
Να ξέρουν όμως πως αξίζει όλη του η κληρονομιά, -
Από καιρό έχει οριστεί η τιμή
Και για τους δυο μας -
Ένας έρωτας, έρωτας ένας.

Είναι κρύο, είναι κρύο
Των γυμνών τοίχων το χρώμα το λευκό, -
Δυο καρδιές σαν μια χτυπούν
Και ζεσταίνουν, μα κι - ανοίγουν το παράθυρο!

Σταμάτησε όμως αυτός λουλούδια να της φέρνει,
Δεν είναι τυχαίο που κάθε γυναίκα στο καφέ καλύτερη τη βλέπει.
Εκείνη πια χαμογελάει εκείνη
Τυχαίους διαβάτες από το παραθύρι
Και μόνη να κοιμάται συνηθίζει.