Γιά τήν μοιραία αριθμολογία
Τού άληθινοΰ ποιητή τραγικά ή ζωή τελειώνει.
Λίγο κρατά μά Ολόγιομη σάν φεγγαροβολιά,
Στό 26 αντίκρυ στάθηκε ό ένας στό μπιστόλι,
Στό Άνγκλετέρ πέρασ' ό άλλος στό λαιμό θηλιά.

Στά 33 του ό Χριστός είπε ώς Μέγας Ποιητής:
Φονιάς μά γίνεις γιατί νά ξέρεις θά σέ βρώ.
Καρφιά τού μπήξανε στά χέρια από νωρίς.
Μην κάνει θαύματα καί ξεσηκιονει τό φτωχό.

Στό ζοφερό 37, γίνεται ή μέθη μου αγωνία,
Σάν νά κατάπια κρύα θανάτου άνασεμιά.
Έδώ σκοτώθηκε ό Πούσκιν στη μονομαχία,
Ο Μαγιακόφσκι άκούμπησε την κάννη στην καρδιά.

Στάση στόν αριθμό 37. Άγγελμα τού Θεού φριχτό:
Διαλέξτε! “Η δαιμόνου η άγιου την παντιέρα!
Στό φράχτη του σταμάτησαν ό Μπάιρον κι ό Ρεμπώ
Ένώ οί σύγχρονοι ξεγλίστρησαν πιό πέρα.

Ή άμαχη μου δέν έγινε η πήρε αναβολή.
Και στά 33 μέ σταύρωσαν στη μαρκίζα,
Καί στά 37, όχι αιμα, άλλα μιά γκρίζα άχλή
Τύλιξε τούς κροτάφους μου στη ρίζα.

Νά βάλω τέλος; Δε φτάνει τό κουράγιο ως εκεί.
Μίι βιάζεστε αιμοδιψείς καί ύστερικοί!
Πάνω στοΰ μαχαιριού την κόψη άκροβατοϋν οί ποιητές
Κι ως νά ματώσουν πετσοκόβουν τΙς ξυπόλητες ψυχές.

Αυτός ό κόμπος στην ανάσα μου βαρίδι,
«Κακός μπελάς ό ποιητής!», βγαίνει χρησμός.
Μά είναι χαρά μου οί ουλές άπ' τό λεπίδι.
Καί τό σφαχτάρι μου ανθώνας κρεμαστός.

’Άχ, σάς λυπάμαι όμηροι μοιραίων αριθμών!
Σάν όδαλίσκες καρτεράτε στά χαρέμια:
Πότε τού άπόβλητου θά ρθεί ή ώρα τών παθών.
Πώς τ’ άλογό του θά ριχτεί στά γκρέμια.

Στ' άλήθεια ό μακρύς λαιμός γιά τίι θηλιά είναι λεία,
Ένώ τό στήθος του στά βέλη είναι σημάδι,
Νεκρούς δέν κάνει αθάνατους καμιά ημερομηνία,
"Έτσι ακόμα όσους ζοΰν μή σπρώχνετε στόν "Αδη.