Σαν ο Κατακλυσμός όλα σαρώσει
Κι αφάνισε την ακροθαλασσιά
Κι απ’ τους αφρούς τώρα ποιος θα γλιτώσει;
Να ο Έρως ξεπροβάλλει στη στεριά
Και χάθηκε στ’ αγέρι, αν σιμώσει,
Χίλιες, και μιά χρυσή δροσοσταλιά...

Παρ’ όλ’ αυτά υπάρχουν αφελείς
Μ’ ανασασμό Αγάπης τους τρελής
Μήτε βραβεία μήτε ψόγο περιμένουν
Θωρώντας πως μονάχα αυτοί ριγούν
Και ξάφνου το Ρυθμό αναζητούν
Μιάς άστατης Ανάσας που υπομένουν...

Η Ψυχή - Καράβι Μυστικό
Που’ μεινε στη Θάλασσα καιρό
Πρωτύτερα, πριν μάθω ότι αγαπώ
Σημαίνει ότι Ανασαίνω, ότι Ζω...

Γεμάτη Περιπέτειες και Πλάνες
Του Έρωτα η Χώρα η Φοβερή!
Πόσα περνούν οι Ιππότες για τις Ντάμες;
Εξέταση ολοένα πιο αυστηρή
Στων Χωρισμών, τους βάζει, τις δαγκάνες
Ανάπαυλα και Ύπνο τους στερεί...

Οι Βλάκες δε γλιτώνουνε στιγμή
Πληρώνουν σ’ οποιαδήποτε τιμή
Και τη Ζωή τους τη διακινδυνεύουν
Για να μη χάσουνε ούτε στιγμή
Τη Μαγική Αόρατη Κλωστή
Που οι Μοίρες μεταξύ τους τώρα υφαίνουν...

Φρέσκο Αγέρι μεθάει τους Εκλεκτούς
Σκόνταψα - κι Ανάσταση ζητώ
Αν γλιτώσω απ’ της Αγάπης τους Καϋμούς
Ούτε ανασαίνω, ούτε ζω...

Πολλούς που’ ναι από Έρωτα πνιγμένοι
Κι αν τους φωνάζεις, πάλι δε Σ’ ακούν
Απ’ τη Σιωπή κι απ’ το Κενό δεμένοι
Ενός Αιματηρού Λογαριασμού
Και σ’ όσους είν’ από Έρωτα χαμένοι
Κεριά ανάβουμε του Λυτρωμού

Να οι Φωνές τους συρρέουν στο Ρυθμό
Ψυχές τους Στέφανο Λουλουδιαστό
Αιώνια, Ανάσες γίνονται ΕΝΑ!
Στα χείλη τώρα μ’ αναστεναγμό
Σε γέφυρες και βάρκες στο γιαλό
Στης Πλάσης τα στενά τα σταυρωμένα...

Στρώνω Κάμπους σ’ όσους τραγουδούν
Νύχτα - μέρα που Έρωτα υμνούν
Αναπνέω σημαίνει αγαπώ
Αγαπώ σημαίνει ότι ΖΩ!