Τα φύλλα των δέντρων που τρέμουν ψηλά...
Πουλιά ταραγμένα λαλούνε...
Στο άγριο το δάσος, Ηλιαχτίδα γλυκά Σε φιλά...
Εκεί δυνατά σε κρατούνε...

Ας στεγνώσει τ’ αγέρι τις αγριοκερασιές
Κι η βροχή πασχαλιές ας τις ρίξει
Θα Σε πάρω από δω είτε θές ή δε θές
Το Παλάτι για μας θε ν’ ανοίξει...

Τον Κόσμο Σου οι Μάγοι κρατούν σφαλιστό
Για μένα κι απ’ όλους τους άλλους
Συ όμως θαρρείς πως το Δάσος αυτό
Είναι Αστέρι Ασύγκριτου Κάλλους...

Ας χαθεί η Δροσιά πάνω στις φυλλωσιές
Την Αυγή που η Σελήνη θα σβύνει
Θα Σε πάρω από δω, είτε θές ή δε θές
Σ’ ένα Πύργο Θαλάσσιας Σαγήνης

Ποια μέρα της βδομάδας, ποιαν ώρα θα’ ρθείς
Τρυφερά να Σε πιάσω απ’ το χέρι
Και μαζί στα τρελά μου φιλιά ν’ αφεθείς
Και πού πάμε κανείς να μην ξέρει

Θα σε κλέψω, η καρδιά Σου αυτό αν ζητά
Τις δυνάμεις μου δίνω για Σένα
Κι αν για Πύργο, Καλύβα η Ζωή μας φυλά,
Το Παλάτι μας θα’ ναι με Σένα