Δίπλα στο γκρεμό, πλάι στο βράχο, στο απόλυτο όριο
Χτυπώ τα άλογα μου με το χέρι, κρατώντας ένα μαστίγιο.
Δεν έχω πολύ αέρα- ο αέρας καταπίνεται, η ομίχλη απορροφάται,
Και μυρίζομαι με θανατηφόρα αγαλλίαση: Πεθαίνω, πεθαίνω!

Μόνο λίγο πιο αργά, λέω στα άλογα, τώρα λίγο πιο αργά!
Μην ακούς το βίαιο μαστίγιο, είναι λάθος!
Αλλά τα άλογα που έχω είναι από τα ιδιότροπα
Δεν μπορώ να ζήσω μέχρι το τέλος, το τραγούδι μου ατελείωτο.

0α αφήσω τα άλογα να πιούν - το δίστιχο θα το τραγουδήσω
Για λίγο ακόμα θα σταθώ στο χείλος του γκρεμού...

0α εξαφανιστώ - σαν ένα κομμάτι σκόνης που το παίρνει ο άνεμος,
Το πρωί θα με σύρουν με το έλκυθρο στο χιόνι,
Ω άλογα, πηγαίνετε πιο αργά, μετριάστε λίγο το ρυθμό σας
Μόνο λίγο, επιμηκύνετετο δρόμο μου προςτοντελικό μου προορισμό!

Μόνο λίγο πιο αργά, λέω στα άλογα, τώρα λίγο πιο αργά!
Μην ακούς το βίαιο μαστίγιο, είναι λάθος!
Αλλά τα άλογα που έχω είναι από τα ιδιότροπα
Δεν μπορώ να ζήσω μέχρι το τέλος, το τραγούδι μου ατελείωτο.

0α αφήσω τα άλογα να πιούν - το δίστιχο που τραγουδώ
Για λίγο ακόμα θα σταθώ στο χείλος του γκρεμού...