Εκεί που τα δάχτυλα των ελάτωντρέμουν, γοητευμένα,
Και τα πουλιά κελαηδούντο αγχωμένο τους κουβεντολόι,
Ζεις σ’ ένα δάσος μαγεμένο και άγριο
Και δεν μπορείς ποτέ να του ξεφύγεις.

Άφησε τα κεράσια να ανθίσουν, να στεγνώσουν στον άνεμο όπως το δέρμα,
Άσε τις πασχαλιές να λυγίσουν στη βροχή.
0α σε βοηθήσω ακόμη και να φύγεις από αυτό το μέρος
Για αίθουσες γεμάτες μετο πάθοςτου οργανοπαίκτη.

Άγριες μάγισσες σε έχουν κρατήσει για χιλιάδες χρόνια
μακριά από εμένα και από την ευχαρίστηση του κόσμου,
Και οι κατάρες τους σε έχουν πείσει ότι τίποτα δεν συγκρίνεται
Μετη γοητεία αυτού του μαγικού δάσους.

Άσε τη δροσιά του πρωινού να μην λάμπει στο γρασίδι,
Άσε το φεγγάρι και το σκοτεινό ουρανό να φιλονικούν.
0α σε βοηθήσω ακόμη και να φύγεις από αυτό το μέρος
Για ένα αρχοντικό με θέα στα χαλίκια της παραλίας.

Υπάρχει ποτέ η στιγμή, τη νύχτα ή την ημέρα,
Που έρχεσαι σε μένα αγχωμένος ή δειλός;
Έλα στα χέρια μου και θα σε στείλω μακριά
Σ’ ένα μέρος που κανένας δεν θα μας ανακαλύψει.

Αν θες να κλέψεις, ευχαρίστως θα πάω με τους κλέφτες -
Ή μάταια προσπαθώ να σε ξελογιάσω;
Αντο αρχοντικό δεν είναι άδειο, τότε μια καλύβα σκεπασμένη με φύλλα
Σίγουρα θα σου αρκεί στον παράδεισο.