Από πάνω κι από κάτω πάγος κι εγώ παλεύω μεταξύ.
Να τον σπάσω και να βγω; Στον πάτο με τραβάνε;
Θέλω να τον κομματιάσω φυσικά, η ελπίδα πάντα ζει
Και μένεις εκεί καρτερικά, που βίζα σού χρωστάνε.

Τον πάγο που σε κλείνει ράγισε, να βγεις απ’ τα λαγούμια!
Κρύο εδώ, αλλά ξεκίνησε το ίδρωμα να τρέχει σε ρυάκια
Κοντά σου φτάνω σαν τα καράβια και τα τραγούδια
Όλα τα φέρνει η μνήμη μου, κι αυτά τα πιο παλιά στιχάκια.

Μισό αιώνα δε μετρώ, πιο πάνω από σαράντα
Δώδεκα χρόνια είμαστε μαζί και δόξα τω θεώ μου.
Τραγούδια έμαθα πολλά, όταν βρεθώ εμπρός του
Κι έχω τον λόγο έτοιμο να πω στον Κύριό μου.