Δεν ήρθε η ψύχρα μήτε η παγωνιά
Της Γης ζεστό το σώμα. Η κόκκινη καλίνα.
Στο Νοβοντέβιτσι, σ’ αυτή τη γη
Ένας ακόμη άνδρας έγειρε στο χώμα.

Θα έπρεπε, θα έπρεπε να ήθελε να ξέρε
Όποιος γνωρίζει αδρανής ποτέ δε μένει
Ο θάνατος αυτούς πρώτα διαλέγει
Αυτόν που προσποιείται πως πεθαίνει.

Έχεις μερίδιο, Μακάριτς, μη βιαστείς
Χαλάρωσε και τους σφιγκτήρες λύσε
Πιάσε την κάμερα, ξανά την πένα σου
Στάσου στον ρόλο σου και ζήσε.

Μακριά απ’ τα δάκρυα των ανδρών
Μες στην κοιλιά σου έσπειρε το βλήμα
Σαν το πιστό κουτάβι έπεσε στη γη
Και δίπλα μέστωνε η καλίνα
Αυτή η κόκκινη καλίνα...

Ο θάνατος τους άριστους σταμπάρει
Και τον καθένα διαλεκτά τον βρίσκει
Αυτός ο αδελφός πέρασε στο σκοτάδι
Ούτε θυμώνει πια, μα ούτε πλήττει.

 
 
 
 

Αυτόν τον χρόνο έπαιξε ο «Ραζίν»
Πού είναι η φύση, ο Ονέγκ, ο Νάροτς;
Όλα τα ρίχνεις στον βωμό, Μακάριτς
Αυτός ο νέος σου εαυτός τώρα δε ζει.

 
 
 
 

Το πεπρωμένο καθαρό
Ανόθευτο από ταμπού
Από εμπόδια κι ιστορίες
Για ό, τι βλέπει ο νεκρός
Σαν ξαγρυπνάει σε κηδείες.

Αυτόν, με το φορτίο το βαρύ στην πλάτη
Και την απέραντη ψυχή μέσα στο σώμα
Για να μην προκαλεί τη μοίρα αυτόν
Σηκώστε την αυγή ζεστό απ’ το στρώμα.

Κι αφού τον εξαγνίσουν τα λουτρά
Ασπιλος τον θεό του ανταμώνει
Ναι, πέθανε αυτός στα σοβαρά
Πιο αποφασιστικά κι απ’ την οθόνη.