Στη βουή μηχανών, στο τρελάδικο της πόλης γυρνάμε
Δεν μπορούμε, κρατάμε κλειστά τα φτερά μας!
Επιστρέφουμε εμείς, παρατάμε βουνά και γλιστράμε
Ξεχνώντας εκεί σε κάποια κορφή την καρδιά μας.

Γι’ αυτό μη μιλάτε με άσκοπα λόγια!
Και χιλιάδες φορές στο ’χω πει
Πιο ωραίο βουνό θα φαντάζει εκείνο
Που δεν έχεις πατήσει ποτέ την κορφή.

Μας σκοτώνει η πόλη, ποιος μόνος να μείνει;
Τη δυστυχία να ζει μοναχός στην κορφή;
Μα το άστυ μαγνήτης τραβάει τη ζωή μας.
Τι να πεις; Κι οι θεοί καταλήγουν στη Γη.

Γι’ αυτό μη μιλάτε με άσκοπα λόγια!
Και χιλιάδες φορές στο ’χω πει
Πιο ωραίο βουνό θα φαντάζει εκείνο
Που δεν έχεις πατήσει ποτέ την κορφή.

Πόσα όμορφα λόγια, τραγούδια, ελπίδες κρυφές
Μας καλούν να σταθούμε στου βουνού τη βεράντα
Μα κατεβαίνουμε εμείς, είτε χρόνο είτε χρονιές
Γιατί πρέπει εμείς, γιατί πρέπει εμείς να επιστρέφουμε πάντα.

Γι’ αυτό μη μιλάτε με άσκοπα λόγια!
Και χιλιάδες φορές στο ’χω πει
Πιο ωραίο βουνό θα φαντάζει εκείνο
Που δεν έχεις πατήσει ποτέ την κορφή.