Ποιος σας είπε πως η Γη μας έγινε στάχτη;
Να μη ρίχνετε σπόρους, πως πλέον δεν τρέφει;
Ποιος σας είπε πως πέθανε η Γη μας;
Όχι! Θέλει τον χρόνο της κι αυτή να συνέλθει.

Τη μητρότητά της κανείς δε θα πάρει.
Ποιος τον πόντο μπορεί να στραγγίσει;
Ποιος πιστεύει πως η φωτιά την άφησε μαύρη;
Μόνο τη φλούδα της η λύπη μπορεί να μαυρίσει.

Οι σχισμές της, τα ίχνη από τανκς, μαχαιριές
Τα γυμνά της νεύρα πόσο πόνο φορτώνουν
Οι κρατήρες από βόμβες πληγές ανοιχτές
Βασανιστικά με εξωγήινο άλγος στοιχειώνουν.

Έχει αντοχές, ξεπερνά αυτά που τραβά.
Δε θα μείνει ανάπηρη καλοκαίρια-χειμώνες!
Ποιος να πει πως η Γη μας δεν τραγουδά;
Πώς θα μείνει σιωπηρή στους αιώνες;

Όχι! Θα μιλήσει η Γη. Γιατρεύει την κάθε πληγή
Στα βάσανά της ανοίγει τις γήινες πόρτες
Γιατί η Γη - αλίμονο- είναι η δική μας ψυχή
Και δεν πατάς ποτέ την ψυχή με τις μπότες!

Ποιος είδε στη φωτιά τη γήινη σφαίρα να πέφτει;
Όχι! Θέλει τον χρόνο της κι αυτή να συνέλθει.