Αλήτευα όπως όλη η γενιά μας πριν
Τη νύχτα μουσική κι από τη βότκα φέσι
Μα δε χωνεύαμε εκείνον τον Φομίν
Που σε καλούπια από μικρός είχε χωρέσει.

Λέγαμε για ραντεβού «στου Φομινά»
Εκεί κατέληγαν οι συναντήσεις πάντα
Και πως στη χώρα πόλεμος αρχινά
Το ανήγγειλε ο Μολότοφ με παιάνα.

Το τι θα κάναμε σε όλους ήταν καθαρό
Μου είπαν «κρύψου, γράψου στη φάμπρικα “Κομπρέσορ!”»
Εγώ αρνήθηκα, μα τον Φομίν απ’ τον στρατό
Τον έσωσε ο πατέρας του ο προφέσορ.

Για την πατρίδα μου φτάνω ώς το αμήν
Θα πολεμώ για ό, τι με σκοτώνει
Μα αίμα χύνω και για τον Σεργκέι τον Φομίν
Τον βολεμένο που τ’ αφτί του δεν ιδρώνει!

Άνετος αυτός γυρνά στα σινεμά
Στα επίκαιρα ο άθλος του ανθρώπου
Φαντάζεται ο Φομίν πως πολεμά
Στην κόλαση γερμανικού μετώπου!

Να τώρα ο πόλεμος πέρασε στο πριν
Τον χρόνο κουβαλώ στον ώμο κρεμασμένο
Στον δρόμο συναντώ τυχαία τον Φομίν
Τον βλέπω ήρωα παρασημοφορημένο...