Πώς να ξεχάσεις ετούτη τη μάχη
Σημάδια στον ορίζοντα γνώριμα
Μπουκωμένος με θάνατο αέρας
Βροχή αστεριών πέφτει αθόρυβα.

Στη γη ένα αστέρι και πάλι
Τη μοίρα κρατάω στο χέρι
Μαντεύω θα βγω ζωντανός
Δεμένη ζωή σ’ ένα ηλίθιο αστέρι.

Απόφαση παίρνω: το κακόξορκισμένο
Το γύρισα πια
Ξεκολλά ένα αδέσποτο αστέρι
Καρφωτό να βρει στην καρδιά.

Μας είπαν να πάρουμε ύψος!
«Μη λυπάστε τις σφαίρες!»
Και, να, πέφτει δεύτερο αστέρι
Στα σφιγμένα στους ώμους λουριά.

Σαν τα ψάρια στις λίμνες, σε θόλο τ’ αστέρια
Για εκδίκηση φτάνουν, αρκούν
Κι αν στον θάνατο βάδιζες τότε
Πάλι ήρωα αυτοί θα σε βρουν.

Να χάριζα αυτό το Αστέρι στον γιο μου
Απλά στη μνήμη να μπορεί να χωρέσει...
Στα ουράνια θα καεί, θα χαθεί το αστέρι
Αφού δε θα βρίσκει χώρο να πέσει.