Δεν αγαπώ ένα μοιραίο τέλος
Απ’ τη ζωή μου δε θα κουραστώ
Παντός καιρού δεν είμαι κουρδισμένος
Ευχάριστα τραγούδια να σας πω.

Τους κυνικούς ξεγράφω απ’ το χαρτί μου
Στον ψεύτικό τους ενθουσιασμό
Τους ξένους που διαβάζουν τη ζωή μου
Κρυφοκοιτάζοντας απόλυτα μισώ.

Δε θέλω να με κόβουνε στη μέση
Τις λέξεις μου φθαρμένες να πατούν
Πισώπλατη βολή δε μου αρέσει
Μήτε εξ επαφής να με πυροβολούν.

Σιχαίνομαι αυτούς που διαδίδουν
Πίσω απ’ την πλάτη μου κουτσομπολιά
Τα αντίστροφα τα χάδια που προδίδουν
Σιδερικό σαν κομματιάζει τα γυαλιά.

Καμιά δεν έχω βεβαιότητα γεμάτη
Καλύτερα τα φρένα να λυθούν
Δε θέλω την «τιμή» να βάζουνε στην άκρη
Ή την τιμή να δείχνουνε χάριν του ματιού.

Για τα σπασμένα τα φτερά δεν έχω λύπη
Μη θα ακουστεί παράπονο, ξέρω τον λόγο
Δεν αγαπώ τη δύναμη και την αδυναμία
Τον σταυρωμένο τον Χριστό λυπάμαι μόνο.

Δεν αγαπώ τον εαυτό μου σαν δειλιάζει
Μου κακοφαίνεται αθώους να χτυπούν
Σαν ψαχουλεύουν την ψυχή μου με πειράζει
Και πιότερο ότι τη φτύνουν σαν τη βρουν.

Δεν αγαπώ τις αρένες σας, τα στάδια
Εκεί το εκατομμύριο με ρούβλι εξαπατώ
Κι ας φάνηκε ένα φως να πάρει τα σκοτάδια
Αυτά εγώ ποτέ δεν αγαπώ.