Στη Μαρίνα Βλαντί
Εδώ οι κορμοί των ελάτων τρέμουν βαριά
Εδώ τα πουλιά βοούν τρομαγμένα.
Ζεις μέσα σε άγρια δάση κλειστά
Είναι αδύνατο από εδώ να φύγεις για σένα.

Σκύβουν στον άνεμο οι κερασιές
Στη βροχή οι πασχαλιές ρίχνουν άνθη στο χώμα
Θα σε πάρω εγώ, ξέρω κρυφές περασιές
Για παλάτια που παίζουν φλογέρες ακόμα.

Ο δικός σου ο κόσμος δεν είναι αυτός
Σε μαγεμένα, σκοτεινά, θεόκλειστα δάση.
Ποιος μάγος σε πείθει πως δεν έχει άλλο φως
Από μένα, από κόσμο που δε σ’ έχουνε μάθει.

Ας μη στάζουν τα φύλλα δροσιά το πρωί
Και το φεγγάρι στον θολό ουρανό ας μαλώνει
Θα σε πάρω να ζήσεις μια άλλη ζωή
Που σε θάλασσα ανοίγει δικό σου μπαλκόνι.

Πες μου μόνο ώρα και μέρα χαράς
Κανένας για μας δε θα μάθει
Στα δικά μου τα χέρια για πάντα περνάς
Είναι αυτά που θα σε κλείνουν με αγάπη.

Θα σε κλέψω, αν αυτό το λέει κι η δική σου ψυχή
Δεν ξοδεύομαι άδικα, είναι αυτή που πάντα μου ανήκε.
Αντί παλάτι θα υπάρχει μια καλύβα για αρχή
Αν εκεί μας πρόλαβε άλλος και μπήκε!