Κλαδιά των ελάτων δεν τρέμουν εκεί,
Πουλί σιγανά τερετίζει.
Στο άγριο δάσος εσύ κατοικείς,
Το οποίο δεν μπορείς να αφήσεις.

Κερασιά παραδείσια παντού ας ανθεί,
Λουλουδιάσουν ας όλες οι φτέρες.
Μολαταύτα θα πάρω εσένα εκεί
Πού στ’ανάκτορο παίζουν φλογέρες.

Τον τόπο σου έκαναν οι γητευτές
Απ’όλο τον κόσμο κρυμμένο.
Πιστεύεις πως είναι μεγαλοπρεπές
Το δάσος αυτό μαγεμένο.

Ας μην πέφτει στα φύλλα πρωί η δροσιά,
Το φεγγάρι μ’ουρανό ας μαλώνει.
Μολαταύτα θα πάρω εσένα μακριά,
Στο παλάτι μ’ασημένιο μπαλκονι.

Ποιά μέρα εβδομάδας, τι ώρα εσύ
Θα βγεις δε βραδέως σ’εμένα;
Ευθύς θα σε πάρω στα χέρια εκεί
Όπου δεν θα μας βρει ούτε ένας.

Θα σε κλέψω, αν δεν με αυτό διαφωνείς,
Μα δεν ήταν τα κόπια ξοδεμένα.
Δέξου τουλάχιστον μία καλύβα φτηνή,
Αν τ’ανάκτορα είν’όλα πιασμένα.