Waarom is het alles anders dan anders? Het lijkt alsof niets is veranderd.
Dezelfde hemel is blauw nog steeds.
Het bos is hetzelfde. Dezelfde zijn water en lucht
Alleen hij is niet gekeerd van het slagveld.

Ik kon het niet uitmaken wie van ons had gelijk
in eeuwig debatten van ons zonder slaap, zonder rust.
Ik ging hem missen vanaf het moment
wanneer hij is op het slagveld gesneuveld.

Hij zweeg op verkeerde moment en hij zong zonder juiste ritme.
Hij had het altijd over zijn onderwerp.
Hij liet mij niet slapen, hij stond met de zon op.
Maar gisteren is hij gesneuveld.

Dat het leeg is geworden - doet er niet toe.
Ik merkte opeens wij waren beiden.
Het voelde alsof het kampvuur door het wind was gedoofd,
wanneer hij is niet gekeerd van het slagveld.

Het geroep vloog uit mijn borst
net alsof een lente bevrijde zich uit gevangenis.
"Laten wij roken vriend" Maar ik kreeg geen gehoor,
want hij is gesneuveld op het slagveld.

Onze doden laten ons niet in de steek.
Onze gevallene zijn als de bewakers.
De hemel weerspiegelt zich in het bos als in water.
En de bomen staan allemaal blauw.

Wij hadden het ruim voor ons beiden in het bunker.
En de tijd liep voor ons beiden.
Nu sta ik er alleen voor, toch voelt het mij soms,
dat ik zelf op het slagveld gesneuveld ben.