Długo Troję niepokoił wróg uparty, Ałe twierdza się przed wrogiem nie ugięła, - Gdyby tyłko wysłuchała słów Kasandry, Może z mapy by w ogóle nie zniknęła. Ona krzyczała: „Me przeczucie mnie nie zwiedzie, - Zgotował Troi już zagładę podły los!", - Coś przepowiedzieć, albo też za dużo wiedzieć To jak świat światem oznaczało - iść na stos. I kiedy nocą wnętrze konia drewnianego Śmierć, wietrząc zdobycz łatwą, szybko opuściła, Z tłumu, zdobywców twardą ręką karanego, Ktoś nagle krzyknął: „To ta wiedźma zawiniła!" Ona krzyczała: „Me przeczucie mnie nie zwiedzie, Zagotował Troi już zagładę podły los!" Coś przepowiedzieć, albo też za dużo wiedzieć To jak świat światem oznaczało - iść na stos. W dniu strasznej klęski, dniu zagłady nieuchronnej, Który zgodnością z przepowiednią wielu zdziwił, Tłum by na pewno wypowiedział własną wojnę, Aby wymierzyć tradycyjnie sprawiedliwość. Ona krzyczała: „Me przeczucie mnie nie zwiedzie, Zgotował Troi już zagładę podły los!", - Coś przepowiedzieć, albo też za dużo wiedzieć To jak świat światem oznaczało - iść na stos. Koniec historii można ująć w kilku słowach: Gdy jakiś Grek się wreszcie dostał do jej domu. Nie jak Kasandrę ją niestety potraktował, Lecz jak zwycięzca - prosty i nienasycony. Ona krzyczała: „Me przeczucie mnie nie zwiedzie, Zgotował Troi już zagładę podły los!", - Coś przepowiedzieć, albo też za dużo wiedzieć To jak świat światem oznaczało - iść na stos.
© Marlena Zimna. Tłumaczenie, 1995
© Grzegorz Wiśniewski. Wykonanie, 2009
© Zuza Wiśniewska. Wykonanie, 2018