Na wspólnych mogiłach nie stawia się krzyży
I wdowy nie płaczą tu z żalu.
Goździki czerwone przynosi ktoś w ciszy
i znicze żałobne zapala.

Przed laty pociski zorały tę ziemię,
dziś w górę się pną obeliski,
lecz losu jednostki tu szukać daremnie,
bo w jeden stopiły się wszystkie.

A w zniczach zobaczysz wojenną pożogę,
ponure obrazy zniszczenia
i Reichstag płonący, i zgliszcza nad Wołgą
i serce żołnierza w płomieniach.

Tu wdowy nie płaczą, nie mąci nic ciszy,
kto inny odwiedza te prochy.
Na wspólnych mogiłach nie stawia się krzyży,
lecz przez to czy lżej nam choć trochę?