O swoich biedach każdy, zda się człek
Już nie pamięta, po czasie, wcale.
A mój smutek, żal jak wieczny śnieg
Nie taje, nie taje.

Nie taje on też, a gdzie tam,
W południa żar, znój.
I wiem to ja, na spokój czekać
Mi aż po grób mój.