Niczym batogiem głupi sen
Zbił mnie okrutnie.
Wypadłem w nim nad wyraz źle,
Jak drań i dureń.

Jak donosiciel, łgarz i łotr,
I jak pochlebca.
Nie posądziłbym siebie o
Takie szalbierstwa.

Mocno ściskałem dłonie w pięść,
Biłem z wysiłkiem.
Ale waliłem jakoś źle,
Zbyt zamaszyście.

Znikały zwidy, po czym znów,
Jak gzy wracały.
Mijały wieki, a te wciąż
Się pojawiały.

To nie był krok, dreptałem w duł
Po chwiejnej belce.
Nie czułem prawie swoich nóg,
Strach ściskał serce.

Silnym przypochlebiałem się,
Przed złem kark giąłem.
Choć nędznym łotrem byłem w śnie,
Się nie zbudziłem.

Czy brednia to? Ja jęki swe
Przez sen słyszałem.
Lecz przecież sen przyśnił się mnie
I to z morałem.

Ocknąłem się i słyszę tuż
Żałosne skargi.
I rozerwałem wieko snu
Z uczuciem ulgi.

I u sufitu zawisł sen,
Tam się rozpłaszczył.
Trzymam go w palcach jak tę wesz,
On na mnie patrzy.

Wymyłem ręce, czuję dreszcz,
Na plecach mam go.
Co było kłamstwem w owym śnie?
Co było prawdą?

A może nie jest aż tak źle,
I dobrze będzie.
A jeśli miałem w owym śnie
Jasnowidzenie.

Sen to odbicie myśli z dnia.
Czy tak być może?
Gdy wspomnę go, to czuję jak,
Kroją mnie nożem.

Powiedzą: „Łotr. On swoje wie,
Kręci coś chytrze”.
I będzie podle, jak w tym śnie,
Gdy byłem szpiclem.

Skoczyć w ognisko. Brak mi sił,
Więc nie skoczyłem.
Teraz mi wstyd, jak w owym śnie,
Kiedy stchórzyłem.

Powiedzą mi: „ Do chóru idź,
Śpiewaj jak każą”.
Pojąłem, że ten sen miał być
Przestrogą ważną.