Statki z portu dzień w dzień wyruszają na rejs,
 By powrócić tu znów, jak wędrowcy ze szlaków.
 Nie upłynie i rok jak ja zjawię się tu,
 By odpłynąć stąd znów na pół roku.

 Powracają nie raz bez tych najlepszych z nas,
 Bez tych tak ukochanych i oddanych nam dziewczyn.
 Powracają co rusz, burta w burtę wskroś burz,
 Ja nie wierzę już w los, a sobie jeszcze bardziej.

 Chciałbym uwierzyć w to, że pomoże nam Bóg
 I płonące okręty wyjdą na zawsze z mody.
 Wkrótce powrócę tu wśród przyjaciół jak duch,
 By zaśpiewać wam pieśń niepojętej urody.