W żółtej, skwarnej Afryce,
W jej centralnej części,
Jak już z mediów każdy wie
Doszło do nieszczęścia.

Słoń bezmyślnie podniósł krzyk,
„Kryj się przed potopem,
Żyraf z buszu robi cyrk,
Kocha antylopę.”

Obruszył się nie jeden zwierz,
Jak ten typek się nie wstydzi.
Na to ryknął stary lew,
„Żyraf z nas najdalej widzi.”

„Co z tego że rogi ma”,
Żyraf się zasapał.
„U nas w buszu każdy stan,
Równy w świetle prawa.

Gdyby ktoś w rodzinie mej,
Uznał to za małość.
Choćby wicher duł, lał deszcz,
Opuścimy stado.”

Obruszył się nie jeden zwierz,
Jak ten typek się nie wstydzi.
Na to ryknął stary lew.
„Żyraf z nas najdalej widzi.”

Ojciec antylopy zły.
Zięć mu nie pasuje.
„To mezalians, wielki wstyd.
Co ten dziwak knuje?”

I wśród żyraf wielki wrzask,
Skandal jakich mało.
Żyraf z oburzenia zbladł
I opuścił stado.

Obruszył się nie jeden zwierz,
Jak ten typek się nie wstydzi.
Na to ryknął stary lew.
„Żyraf z nas najdalej widzi.”

W żółtej, skwarnej Afryce,
Nie ma już idylli.
Żyraf leje z lubą swą
Łezki krokodyle.

Świat się zmienia, w buszu też
Stare cichcem kona.
Córka nosorożca chce
Poślubić bizona.

Obruszył się nie jeden zwierz,
Jak ten typek się nie wstydzi.
Na to ryknął stary lew.
„Żyraf z nas najdalej widzi.”