Co za straszny dom
Otulony w mrok
A wiatr wieje tak
Że utrudnia krok

Wszystkimi oknami
W przepaść skierowany
A zaś wrota wspak
Na przejezdny szlak

Jest tu kto pomóżcie wyjdźcie gość zdrożony
Nikogo tylko cień jakiś przemilknąl w sieniach
Już takim zmęczony sił nie mam do koni
Już sęp nad mą głową lot zniża zacieśnia

W dom ten wchodzisz jak
Pożyczony frak
Towarzystwo tu
Kto nie swój to wróg

Na dzień dobry w pysk
Gość nieproszony
W kącie obraz
Krzywo powieszony

Szła rozmowa od słowa smutna i cudaczna
Ktoś tam pieśni znał jakieś na gitarę chwyty
I złodziej tam był mały - szemrany wirażka
Pokazał pod obrusem że nóż ma ukryty

Kto odpowie mi
A jakże to tak
Żyjecie jak ćmy
Ciemny ten barak

Światła nie palicie
Izb nie wietrzyliście
Czy się tutaj wszyscy
Żyć oduczyliście?

Drzwi na oścież u was a dusze zawarte
A gdzież tu gospodarz wina wypijemy
Dawno cię nie było my tu tak od zawsze
Ludzi nie pamiętasz my tak tu żyjemy

Trawę co dzień jemy
Na szczawiu wiek będzie
I w duszach kiśniemy
Pryszcze mamy wszędzie

Winem tylko jeszcze
Się pocieszaliśmy
Bijąc się wieszając
Dom ten niszczyliśmy

Toż jam konie zmordował w gonitwie z wilkami
Pokażcie mi kraj gdzie światło w lampach płonie
Pokażcie mi miejsce którego szukałem
Gdzie śpiew niesie nie wycie tam napoję konie

O takich domach
Nie słuchaliśmy
Tylko żyć po ćmach
Przywykaliśmy

Od zarania szept
Znaczy mniejsze zło
W kącie ikon sześć
Zawieszone krzywo

I tak z tego smrodu gdzie koso wiszą obrazy
Wyniosłem się gubiąc drogę gubiąc nawet bat
Gdzie konie niosły byle dalej pełen odrazy
Do ludzi i od ludzi którzy żyją tak

Tyle czasu minęło
tyle rzek upłynęło
Życie tłukło jak psa
i wciąż nie zatłukło mnie

Może i nie było
to jakieś wielkie dzieło
Obrus biały -
oczy cziornyje.