Nga kufiri, ne Tokën mbrapsht e vërtitëm
Në fillim të fillimit.
Por kombati1 atë prapaktheu e kurdisi,
Nga UraJet me shkelma u shqitëm.

Më në fund urdhëruan mësymja të niste,
Sikush rraqet mbi shpinë t'i mblidhte.
S’e harroj se si dielli së prapi lëvizi
E për pak perëndoi në lindje.

Ne nuk e masim Tokën me çapin,
Duke tundur në duar buqeta.
Ne me çizme shkelmat ia japim,
Larg nga vetja! Larg nga vetja!

I përkuli mullarët tufani i lindjes,
Pas shkëmbinjve kopetë i fshehu.
Teksa ne e ndryshuam drejtimin e goditjes,
E zhvendosëm pa levë boshtin e dheut.

Mos u trembni, në s’është në vend perëndimi.
(Dita e Gjyqit - përrallë për pleqtë!)
Janë kompanitë duke bërë marshimin,
që Tokën e sjellin vërdallë si t’u teket.

Kur zvarritemi, kodrat qafojmë,
Ngrykim sukat me ndot në këneta,
Dhe mc gjunjë e shtyjmë Tokën tonë,
Larg nga vetja! Larg nga vetja!

Midis nesh s’e gjen kurrë as Dega Speciale
Kush lart duart i çoi.
Nga kufomat e kemi një qar ne të gjallët:
I përdorim të vrarët si mburojë.

E po plumbi njëherësh të gjithë s’do na marrë,
Në na zëntë - ku vallë? Në gjoks a në shpinë?
Një ushtar u përplas në një minë aty pari
Dhe Toka ndaloi rrotullimin.

Për një hop mes të vrarëve mbeta,
Desha dhembjen e shpirtit ta shfreja,
Globin nisa me bërryla ta ktheja,
Për nga vetja! Për nga vetja!

Dikush çohet dhe trupin përkul me nderim,
Pastaj veten me plumb e gostiti.
Batalioni rrëshqet e rrëshqet n’perëndim,
Që prapë dielli në lindje të lindi.

Ne rrëshqasim në llucë, qelben erë moçalet,
Mbyllim sytë nga kutërbimi.
Por sot dielli në qiell e bën rrugën normale
Ngaqë ne e gjakojmë perëndimin.

A i kemi në vend duart? Po këmbët?
Gjerbim limfë kënetash si verën në festa,
Kthejmë Tokën duke ndukur rrënjët
Për nga vetja! Për nga vetja!