Acımı sırtlanmış taşıyordum
İlkbahar buzu üstünde, -
Buz kırıldı - ruhum koptu,
Taş olup suya gömüldü, -
Acım ise, ağır da olsa,
Keskin kenarlara
tutunabildi.

Ve o acı, o günden beri
Beni arar durur bu alemde, -
Söylentiler dolaşır - beraberinde İftiralar, karalamalar.
Öldüğümü
Kurumuş aksöğüt bilirdi
Ve hatta - bıldırcınlarla
ağıt söylerdi.

O ikisinden biri söylediler ona,
Benim efendime, -
Boşboğazlık ettiler, beni ele verdiler, -
İhtiras içinde kendinden geçip,
Peşime düştü,
Beraberinde acım ve
söylentiler.

Bana yetişti, beni buldu -
Sarıldı, ellerine aldı, -
Yanındaki eyerde acım kıs kıs gülüyordu.
Ama o yanımda kalamadı -
Topu topu bir kısa gün, -
Acım ise artık ilelebet
benimle.