Ben - Avcı "Yak"1, motorum gürlemekte,
Gökyüzü, benim yaşam alanım.
Şu içimde oturan ise,
Avcının kendisi olduğunu sanıyor.

Bu savaşta Yunker2 benim tarafımdan halledildi,
Onunla yapmak istediğim herşeyi yaptım.
Şu içimde oturan var ya,
Ondan da o kadar bıktım!

Son savaşımda dikişlerle uçtum,
Teknisyen beni lanetledi.
Şu içimde oturan ise,
İşte, beni yine kargaşaya sürüklüyor.

Bombardımancılar da bomba taşıyor,
Havaalanlarına ölüm...
Stabilizatörün şarkısı mı bu... Ne?
"Her eve barış!.."

İşte, yandan Messerschmitt3 yaklaşıyor bana
Ayrılırım oradan, yoruldum yaralardan,
Şu içimde oturan ise,
Görüyorum, - Dalacak kafa kafaya...

Ne yapıyor o? Şimdi alet patlayacak!..
Ama ben kumda filan yanmam!
Tüm yasakları ve hız sınırını delip,
Pikten çıkıyorum.

Patron benim. Ama bir ses var, yanmamı isteyen ateşlerde.
Nerde o? Beni tahrik eden.
İşte orada, dumanlı kafasını sallayarak şarkısını söylüyor.
"Her eve barış!.."

Ve o işte kabinimin içindeki,
Tek kaldı, ve dahil oldu oyuna.
Beni hataya zorladı ve hem de pikte iken,
Kısır döngüye hapsetti o.

Kusuyor şimdi kendi üstüne, ve yükü artık iki kat,
Ah! As pilotmuş haspam!?
İşte yine dediğime geldin bak,
Ama bu son defa olacak.

Bundan böyle mütevazi olmam! Yemin ederim!
Yerde kalırım, daha iyi.
Ne oluyor böyle, dinlemiyor mu gene, nabzı kudurdu,
Benzin - benim kanım - sıfırda mı!?

Makinaların tahammül sınırı vardır,
Ve o da gelip geçti bile,
Şu içimde oturanın ise,
Yüzü cama tosladı birdenbire.

Öldürüldü! İşte sonunda serbestçe uçuyorum,
Son gücümü tüketiyorum.
Ne oluyor, ne oluyor? Derin bir pike girdim,
Ve hiçbir şekilde çıkamıyorum.

Acı, çok da az kalmıştı,
Ama şans bu kez başkasına gülsün,
O çıkabilsin pikten ve ben söyleyeyim o şarkıyı,
"Her eve barış!.."