На міражы я мроі не мяняў,
У новы рай не складваў чамадана.
Настаўнікаў пажвакала хлусня
І павыплёўвала ля Магадана.

Між невукаў і я, у рэшце рэшт,
Калі і вылучаўся - вельмі мала.
Ні стрэмкі не пакінуў Будапешт
І Прага сэрца мне не разарвала.

А мы ў жыцці шумелі і на сцэне:
Мы блытанікі шчэ, мы хлапчукі!
Ды хутка нас заўважаць і ацэняць!
Гэй! Супраць хто? Намнём яму бакі!

Але мы адчувалі небяспеку
Задоўга, як пачнуцца халады.
Прыходзіла прасветленасць аднекуль
І душы замыкала на гады.

Хаця расстрэлы нас і не касілі,
Жылі мы - дзе праз сорам, дзе праз боль.
І ў нас, дзяцей той жудаснай Расіі,
Ўлівала ліхалецце алкаголь.