На міражы я мроі не мяняў, У новы рай не складваў чамадана. Настаўнікаў пажвакала хлусня І павыплёўвала ля Магадана. Між невукаў і я, у рэшце рэшт, Калі і вылучаўся - вельмі мала. Ні стрэмкі не пакінуў Будапешт І Прага сэрца мне не разарвала. А мы ў жыцці шумелі і на сцэне: Мы блытанікі шчэ, мы хлапчукі! Ды хутка нас заўважаць і ацэняць! Гэй! Супраць хто? Намнём яму бакі! Але мы адчувалі небяспеку Задоўга, як пачнуцца халады. Прыходзіла прасветленасць аднекуль І душы замыкала на гады. Хаця расстрэлы нас і не касілі, Жылі мы - дзе праз сорам, дзе праз боль. І ў нас, дзяцей той жудаснай Расіі, Ўлівала ліхалецце алкаголь.
© Міхась Булавацкі. Пераклад, 1999
© Міхась Булавацкі. Выкананне, 2016