Шлях ці труна? Ізгой ці небыццё? Так, выбар небагаты перад намі. Нам прапануюць марнае жыццё. Мы з ім скаваны моцна кайданамі. І нехта ж выбірае наўздагад З бязглуздай верай, як зачараваны. Але ж хіба жыццё - што ў ланцугах? Які ж той выбар - калі ты скаваны? Зламысная спагада нам такая, Як зелле ведзьмы ці як міражы. Смерць ад сваіх хаваецца за камень. І ззаду - смерць, але ўжо ад чужых. Здранцвела цела, згвалцілі душу, І мы маўчым, як падстаўныя пешкі. Ды ў лабавым шкле бачым не шашу, А ганьбы выскал і крывыя ўсмешкі. Калі б аковы тыя разарваць, То й горла перагрызці не замнога Таму, хто здагадаўся прыкаваць Нас ланцугамі да жыцця такога. Няўжо мы спадзяемся шчэ на штосьці? Ці, можа, не па сілах нам ланцуг? Чаму ж у браму раю аж да млосці Мы грукаем, пакуль не зойме дух? Канчаць вайну?! - Якое адкрыццё! Але ж цану якую закруцілі! Нам прапануюць доўгае жыццё Ў віне, брыдоце, здрадзе, ганьбе, гнілі. Ці ж вартае жыццё такой цаны? Дарозе не канец яшчэ - спакойна! Паўзбоч тае - Вялікае - вайны Яшчэ магчыма паміраць прыстойна! І рана нас раўняць з балотнай тванню! Мы гнёздаў сабе ў гнілі не саўём! Мы не памром пакутным існаваннем! Мы лепш надзейнай смерцю ажывём!
© Міхась Булавацкі. Пераклад, 1999
© Міхась Булавацкі. Выкананне, 2016