Золак, быццам лязом, паласнуў па вачах.
Ляскатнулі куркі, наганяючы жах.
І, адкуль ні вазьміся, узніклі стралкі,
І ўзляцелі стракозы з пратухлай ракі,
І пацеха пайшла - ў дзве рукі! Ў дзве рукі!

Леглі мы на жывот, небаракі-ваўкі.
Нават той, нават той, хто ныраў пад флажкі,
Чуў ваўчыныя ямы падушкамі лап,
Той, каго нават куля дагнаць не магла б,
Узапрэлы ад жаху, прылёг ды аслаб.

Я не чуў, каб клялі так кагосьці яшчэ.
Марна любім жыццё, адналюбы.
Вось у смерці прыгожы, шырокі ашчэр
І здаровыя белыя зубы!

Дык хай дзівіцца вораг на воўчы наш смех -
Мы сабакам шчэ каркі намылім!..
Ды крывёю вытатуірованы снег
З нашым роспісам: больш не ваўкі мы!

Мы паўзлі, як сабакі, стуліўшы хвасты.
Жах здзіўлення ў вачах, к небу ўзнятых, застыў:
Ці то нас пакаранне спасцігла з нябёс?
Ці то свету канец? Ці ў мазгах перакос?
Толькі білі ўналёт нас з жалезных стракоз!

Мы крывёю пазмоклі ў свінцовым дажджы
І скарыліся, бо ўсё адно не ўцячы!
Жыватамі гарачымі плавілі снег...
Распачаў тую бойню - не Бог! - чалавек!
Хто ляціць - тым у лёт! Хто бяжыць - тым у бег!

Зграя псоў, не вяжыся! Ваш брэх, як ныццё!
Мы сам-насам не ўпусцім удачы!
Мы, ваўкі, любім воўчае наша жыццё!
Вы ж сабакі - і лёс ваш сабачы!

Усміхаюся ворагу, - воўчы мой смех
Вас і тут не пакіне сухімі!
Ды крывёю вытатуірованы снег
З нашым роспісам: больш не ваўкі мы!

Лес, ваўкі! - Хоць каго з вас я там зберагу!
Гайда ў лес! - Бо цяжэй забіваць на бягу!
Уцякайце! Ратуйце сваіх шчанюкоў!..
Я бягу на вачах напаўп’яных стралкоў
І склікаю аблудныя душы ваўкоў.

Хто жывы, прытаіўся на беразе тым.
Што магу я адзін - тут, на полі пустым?
Вочы дрэнна глядзяць! Нос не чуе здалёк!
Дзе ваўкі? Дзе былое лясное звяр’ё?
Дзе ж ты там, жаўтавокае племя маё?

А наўкола звяры шнараць досвіткам дня
З тых, што воўчых не ведаюць клічаў.
То сабакі, - шчэ ж нейкая наша радня!
Мы раней іх лічылі здабычай!

І я кідаю ворагу воўчы свой смех
Аскаболкамі іклаў гнілымі.
Ды крывёю вытатуірованы снег
З нашым роспісам: больш не ваўкі мы!..