Булату Акуджаве
Шчырая Праўда ў прыгожым убранні хадзіла,
Выбраўшы строі для ўбогіх, блажэнных, калек.
Праўду крывая Хлусня да сябе заманіла:
Хочаш, маўляў, заставайся ў мяне на начлег.

І легкаверная Праўда спакойна заснула,
Сліну пусціла і ціха ўсміхалася ў снах.
Коўдру крывая Хлусня да сябе пацягнула,
Ўпілася ў Праўду і была здаволена - страх!

І паднялася, ашчэрыўшы выскал сабачы:
Баба як баба! І што ў ёй такога глядзець?
Розніцы ў Праўды з Хлуснёю ніякай не ўбачыш,
Толькі, вядома, калі іх абедзвюх раздзець.

Выплела спрытна з касы залацістыя стужкі,
Склала адзежу, прызнаўшы прыдатным фасон,
Грошы ўзяла, дакументы, гадзіннік з падушкі,
Плюнула, брудна аблаяла й вылезла вон.

Толькі світанкам заўважыла Праўда прапажу,
Дзіву далася, агледзеўшы пільна сябе:
Хтосьці аднекуль прынёс ужо чорную сажу,
Вымазаў чыстую Праўду - нашкодзіў і збег.

Праўда крычала, калі ў яе друзам шпурлялі:
"Гэта Хлусня цяпер носіць уборы мае!.."
Двое блажэнных калек пратаколы складалі,
Грубымі словамі ўсяк абзывалі яе.

 
 
 
 

І пратаколы закончылі прыкрай тырадай,
Шчодра пабіўшы, што ледзьве падняцца змагла:
Нейкая поскудзь, маўляў, называецца Праўдай,
Ну а сама прапілася, брыда, дагала!

Праўда бажылася, слёзна клялася, рыдала,
Доўга блукала, хварэла, завязла ў даўгах...
Злая Хлусня дзесь каня чыстакроўнага ўкрала
І паскакала на доўгіх і тонкіх нагах...

 
 
 
 

Нейкі дзівак і дагэтуль за Праўду ваюе.
Толькі ў прамовах тых праўды - зусім ані-ні:
"Праўда яшчэ перамогу сваю адсвяткуе,
Толькі зрабіўшы па прыкладзе бруднай Хлусні!.."

Часта - нальеш па сто семдзесят грамаў на брата,
Потым гадаеш: дзе быў, у якіх такіх снах?
Могуць раздзець - гэта праўда! Лаві супастата!
Бач, а гадзіннік твой носіць падлюка Хлусня!
Бач - у штанах тваіх ходзіць падлюка Хлусня!
Бач - на кані тваім скача падлюка Хлусня!