Не сплю я, ды прарочы сон мне сніцца...
Пігулкі п’ю, - магчыма, так засну...
Ды колькі я ўжо сліны горкай праглынуў! -
Інстанцыі, чыноўнікі-рупліўцы
Абвесцілі мне жорсткую вайну -
За тое, што спакой я ўзварухнуў,
Што хрыпам я краіну скалануў,
Каб даказаць, што ў коле я не спіца,
За тое, што карціць мне, што не спіцца,
Што ў перадачах іхніх заграніца
Дае маю блатную даўніну
І лічыць абавязкам павініцца:
- Даруйце, што без згоды... - Ну і ну!
За што яшчэ? За жоначку-вясну?
Маўляў, не мог з савецкай ажаніцца!
Маўляў, упарта лезу ў чужыну
І надта ж не хачу на дно зваліцца!
Што песню напісаў, ды не адну,
Пра тое, як мы колісь білі фрыца,
І пра байца, што бег на дзот зваліцца,
А сам - ні сном ні духам пра вайну!
Крычаць, што месяц я у іх сцягнуў
І шчэ што ўкрасці я не праміну, -
І небыліцу даганяе небыліца.
Не спіцца мне... Ну, як жа тут не спіцца?!
Не! Не сап’юся! Рукі працягну
І свой тэстамент крыжам чыркану,
І не забуду сам перахрысціцца,
І песню напішу, ды не адну,
І ў песні той кагосьці пракляну,
Ды ў пояс не забуду пакланіцца
Ўсім, хто пісаў, каб мне не даць зваліцца!
Хай келіх горкі мой, - я іх не падману!