Сам вінаваты - лью слязу і вохкаю: у каляіну я ўслізнуў глыбокую. Я мэты прызначаў раней на выбар сам, Цяпер жа з каляіны мне не выбрацца. Крутыя коўзкія краі у гэтых гразкіх каляін! Каляіна віецца змяёй. Хутка лопне цярпенне маё! І кляну я: каб ён спруцянеў, хто прарэзаў яе для мяне! Але ж чаму мне ўсё не ў тон - нахабны я! Умовы ў каляіне той нармальныя: Калі і стукне хто ледзь-ледзь - не скардзіся! І ўперад, калі ласка, едзь - не ўпарціся! У каляіне хоць спявай: хапае ежы і пітва! Я нядоўга сябе папракаў: не адзін я сюды заблукаў! Кола ў кола трымай - не трасе! - І даедзеш туды, куды ўсе! Вось нехта выкрыкнуў-паўстаў: "А ну, пусці!" Спрачацца з каляінай стаў па дурасці. Да дна запас ён папаліў цяпла душы - і паляцелі клапаны і ўкладышы! Ды скарабаціў ён краі і каляіну пакрывіў. Вось яго абрываецца след... Дзівака адцягнулі ў кювет, каб ён задніх не мог запыніць па чужой каляіне каціць. І да мяне прыйшла бяда - старцёр заеў! Цяпер жа гэта не язда, а коўзанне! І трэба б выйсці, падштурхнуць - няспрытна мне. Мо, дапаможа хто папхнуць ды й выцягне? Не прычакаць падмогі, не - чужая каляіна мне! Распляваўся б я глінай і ржой з каляінаю гэтай чужой! Але тым, што яе паглыбіў, я і ў задніх надзею забіў. Праняў мяне халодны пот і потненькі Я перабраўся на капот, маркотненькі. Гляджу - размылі ручаіны кволы яр. Там выезд бачу з каляіны - вольны я! Гразёй з-пад колаў я плюю на каляіну не сваю! Гэй ты, задні! Рабі, як і я! Гэта значыць - не трэба за мной! Каляіна тут - толькі мая! Выязджай каляінай сваёй!..
© Міхась Булавацкі. Пераклад, 1999
© Viktoras Pustovojus. Выкананне, 2012