Сам вінаваты - лью слязу
і вохкаю:
у каляіну я ўслізнуў
глыбокую.

Я мэты прызначаў раней
на выбар сам,
Цяпер жа з каляіны мне
не выбрацца.

Крутыя коўзкія краі
у гэтых гразкіх каляін!

Каляіна віецца змяёй.
Хутка лопне цярпенне маё!
І кляну я: каб ён спруцянеў,
хто прарэзаў яе для мяне!

Але ж чаму мне ўсё не ў тон -
нахабны я!
Умовы ў каляіне той
нармальныя:

Калі і стукне хто ледзь-ледзь -
не скардзіся!
І ўперад, калі ласка, едзь -
не ўпарціся!

У каляіне хоць спявай:
хапае ежы і пітва!

Я нядоўга сябе папракаў:
не адзін я сюды заблукаў!
Кола ў кола трымай - не трасе! -
І даедзеш туды, куды ўсе!

Вось нехта выкрыкнуў-паўстаў:
"А ну, пусці!"
Спрачацца з каляінай стаў
па дурасці.

Да дна запас ён папаліў
цяпла душы -
і паляцелі клапаны
і ўкладышы!

Ды скарабаціў ён краі
і каляіну пакрывіў.

Вось яго абрываецца след...
Дзівака адцягнулі ў кювет,
каб ён задніх не мог запыніць
па чужой каляіне каціць.

І да мяне прыйшла бяда -
старцёр заеў!
Цяпер жа гэта не язда,
а коўзанне!

І трэба б выйсці, падштурхнуць -
няспрытна мне.
Мо, дапаможа хто папхнуць
ды й выцягне?

Не прычакаць падмогі, не -
чужая каляіна мне!

Распляваўся б я глінай і ржой
з каляінаю гэтай чужой!
Але тым, што яе паглыбіў,
я і ў задніх надзею забіў.

Праняў мяне халодны пот
і потненькі
Я перабраўся на капот,
маркотненькі.

Гляджу - размылі ручаіны
кволы яр.
Там выезд бачу з каляіны -
вольны я!

Гразёй з-пад колаў я плюю
на каляіну не сваю!

Гэй ты, задні! Рабі, як і я!
Гэта значыць - не трэба за мной!
Каляіна тут - толькі мая!
Выязджай каляінай сваёй!..